Leesfragment De leesclub

We hebben geen enkele reden om te ontkennen dat we Gideon de Wit om het leven hebben gebracht. Maar om het nu direct moord te noemen… En nee, het kwam niet door The Famous Grouse. Beslist niet. We laten onze sponsor niet in diskrediet brengen.
Jazeker, wij hebben een sponsor. U denkt hier een stel mutsen van middelbare leeftijd voor u te zien, kom kom, wij kennen die blik, maar wij zijn gesponsorde vrouwen met levenservaring. Het was een idee van onze Tillie, die zeg maar van kantelen weet. Vakvrouw. Zij heeft The Famous Grouse gegoogeld en daarna opgebeld. Worden jullie het nou niet eens spuugzat, vroeg ze aan die man, altijd maar die associaties met jachttaferelen en druipende fazanten en gestamp door de modder? Moet het merk niet eens op een nieuwe, frisse manier in de markt worden gezet? Ik lees net op jullie site, zei onze Til, dat The Famous Grouse bekendstaat als de zachtste en meest verfijnde whiskyblend ter wereld. Zeg The Famous Grouse en je zegt in feite beschaving. Dus dan kom je algauw uit op…
Nee, we hebben niet veel van Gideon de Wit overgelaten. Dat is waar. Maar al Gods schepselen moeten sterven, edelachtbare. En wat had u in ons geval gedaan?
Stel dat we hem daar hulpeloos hadden laten liggen, tussen de meeuwendrek en de algen? Maar hebt u een momentje?Wat zit Tillie te roepen? O ja, we moeten The Famous Grouse nog een keer noemen. Meteen vijf keer inkoppen, dat was de afspraak.
Ho even. Het kan wel wezen dat deze zitting niet verloopt zoals u voor ogen stond, maar aan wie ligt dat? Niet verwácht van dámes zoals wij? Wat verstaat u precies onder dames?
Jo, hou je klep eens! Johanna! De rechter wil iets zeggen, Jo! Laat die vrouw toch haar werk doen. Daar wordt ze voor betaald. Van óns geld, in feite. Je bent een dief van onze eigen portemonnee, Jo, als je die vrouw niet laat uitpraten.
En wij altijd maar denken dat zo’n rechtszaak wordt geleid! Zoals je ook denkt dat het land wordt bestuurd. Wat zegt Willemien? Tijd voor een rookpauze?
Nee, nu eerst even orde. Orde! Dat geldt ook voor jou, Annabel!
Wat denkt u trouwens, edelachtbare, gaan we het redden om een beetje bijtijds klaar te zijn? We moeten het geluid voor vanavond nog testen en de stoelen klaarzetten.
We hebben er lang naar uitgekeken en er een hoop werk in gestoken. Als leesclub bereiden wij ons altijd grondig voor op een literaire ontmoeting. We lezen niet alleen het nieuwste boek van de auteur die we hebben uitgenodigd, we pakken het hele oeuvre mee. Dat doen we met plezier. We lezen en lezen en lezen nu eenmaal als gekken.
Het leven is het leven maar, zoals wijlen Gideon de Wit graag opmerkte. Het is bijna altijd een zootje, je geluk hangt af van ondoorgrondelijke zaken zoals een gevulde koek meer of minder, of van een toevallige ontmoeting die net zo goed niet had kunnen plaatsvinden en waaruit niettemin complete verdoemde geslachten zijn voortgevloeid. Nee, dan de literatuur, met haar onverbiddelijke wetten van oorzaak en gevolg. Heerlijk, gewoon.
Pardon? U wist toch wel dat wij een leesclub zijn? Anders waren we toch nooit op die literaire cruise gegaan waarmee alle ellende is begonnen? Als wij geen leesclub waren geweest, hadden we vast een heel andere cruise uitgekozen. Dan hadden we ons georiënteerd op iets met palmbomen en mojito’s in het Caribisch gebied.
Maar we zijn nu eenmaal een leesclub. Dus toen onze Martha, die net als wij allemaal haar eigen redenen heeft om als een gek te lezen, kwam aanzetten met die aanbieding voor ‘In de geest van Moby Dick’, konden we daar geen weerstand aan bieden. We zaten bij wijze van spreken meteen al op de Pequod.
Ter voorbereiding gingen we stevig aan de slag met Melville. We hadden hem wat graag uitgenodigd voor een literaire avond om samen met ons nog een paar thema’s en motieven uit te pluizen. Die avonden organiseren we in samenwerking met de bibliotheek in het multiculturele buurtcentrum. Er zijn natuurlijk ook leesclubs die alleen maar met de neus in de boeken zitten, maar wij zijn van mening dat een persoonlijke ontmoeting met een auteur een dimensie aan de leeservaring toevoegt. In het geval van Melville waren we helaas op onszelf aangewezen. Annabel beet in de discussie de spits af. Ze zei dat ze kapitein Ahab een verknipte macho vond. Onze Annabel is net een vuurtoren: zij geeft met ijzeren regelmaat telkens hetzelfde signaal af. Als verreweg de jongste van ons allemaal heeft zij natuurlijk ook nog de minste leeservaring. Daardoor snapt ze niet altijd waar het in de literatuur om draait. Ze heeft niet door dat zo’n macho die zich aanstelt met een harpoen een belangrijk literair thema verbeeldt. Of dat verhalen over oude mannen die ’m niet meer omhoogkrijgen een meeslepende leeservaring bieden. Pak je pen, Annabel, en noteer: Een geslaagde roman heeft meer te bieden dan het verhaal alleen, dat is alleen het verhaal maar. Lágen, Annabel. Van debuten krijgt Annabel het ook regelmatig op haar heupen. In haar vuurtorenvisie gaan die veel te vaak over hoerenlopers of jonge knullen die in de ban zijn van een paaldanseres, een callgirl of iemand met dikke billen.

Heel typisch, ja. Maar je hoopt altijd iets te begrijpen, nietwaar, te doorgronden, te leren. Dat is toch een van de redenen waarom we romans lezen? We hopen er een completer mens door te worden.
Dus af en toe nodigen we ook weleens zo’n bengel uit, de auteur van het nieuwste spraakmakende debuut. Daar geeft de afdeling Cultuur van de gemeente graag subsidie voor, en de plaatselijke pers wil wel een fotootje komen maken.Maar we zijn nu eenmaal een leesclub. Dus toen onze Martha, die net als wij allemaal haar eigen redenen heeft om als een gek te lezen, kwam aanzetten met die aanbieding voor ‘In de geest van Moby Dick’, konden we daar geen weerstand aan bieden. We zaten bij wijze van spreken meteen al op de Pequod.
Ter voorbereiding gingen we stevig aan de slag met Melville. We hadden hem wat graag uitgenodigd voor een literaire avond om samen met ons nog een paar thema’s en motieven uit te pluizen. Die avonden organiseren we in samenwerking met de bibliotheek in het multiculturele buurtcentrum. Er zijn natuurlijk ook leesclubs die alleen maar met de neus in de boeken zitten, maar wij zijn van mening dat een persoonlijke ontmoeting met een auteur een dimensie aan de leeservaring toevoegt. In het geval van Melville waren we helaas op onszelf aangewezen. Annabel beet in de discussie de spits af. Ze zei dat ze kapitein Ahab een verknipte macho vond. Onze Annabel is net een vuurtoren: zij geeft met ijzeren regelmaat telkens hetzelfde signaal af. Als verreweg de jongste van ons allemaal heeft zij natuurlijk ook nog de minste leeservaring. Daardoor snapt ze niet altijd waar het in de literatuur om draait. Ze heeft niet door dat zo’n macho die zich aanstelt met een harpoen een belangrijk literair thema verbeeldt. Of dat verhalen over oude mannen die ’m niet meer omhoogkrijgen een meeslepende leeservaring bieden. Pak je pen, Annabel, en noteer: Een geslaagde roman heeft meer te bieden dan het verhaal alleen, dat is alleen het verhaal maar. Lágen, Annabel. Van debuten krijgt Annabel het ook regelmatig op haar heupen. In haar vuurtorenvisie gaan die veel te vaak over hoerenlopers of jonge knullen die in de ban zijn van een paaldanseres, een callgirl of iemand met dikke billen.
Heel typisch, ja. Maar je hoopt altijd iets te begrijpen, nietwaar, te doorgronden, te leren. Dat is toch een van de redenen waarom we romans lezen? We hopen er een completer mens door te worden.
Dus af en toe nodigen we ook weleens zo’n bengel uit, de auteur van het nieuwste spraakmakende debuut. Daar geeft de afdeling Cultuur van de gemeente graag subsidie voor, en de plaatselijke pers wil wel een fotootje komen maken.