Fragment uit Het duister dat ons scheidt

A is een aardbei Blijkbaar hadden we ons op een dag voorgenomen nooit meer een woord met haar te wisselen, want het werd, als op afspraak, altijd doodstil zodra zij in ons blikveld verscheen. We klemden de lippen op elkaar en keken de andere kant uit als we haar op het schoolplein zagen komen aanslenteren, of als we haar op straat tegenkwamen, in haar eentje hinkelend of knikkerend. Wanneer we ermee waren begonnen? Vermoedelijk was het in het jaar geweest dat we bij juf Joyce hadden leren lezen. In elk geval al zo lang geleden dat er op den duur een vage maar onmiskenbare cirkel om haar heen zichtbaar was geworden, waar zij ook stond, zat of liep: een teken dat zij gemarkeerd was als doelwit. Als mikpunt. Lees verder. 

Recensies

Het duister dat ons scheidt:

“Een echte thriller, met een verrassende dader aan het slot.” HP/De Tijd

“Ze weet pijnlijk duidelijk te maken dat het leven van kinderen sterk bepaald wordt door hun afkomst. Het gedrag en de fouten van je ouders zitten als het ware ingebakken. Een Dorrestein van grote klasse.” Spits

“Het duister dat ons scheidt is een dijk van een boek over een meisje dat vecht voor een beetje eigenheid, los van haar moeder, los van haar vader, maar vooral los van de groep. Een boek over onszelf.” De Limburger

“Wat vooral aanspreekt – en daarin ligt haar kracht – is de gedrevenheid die Dorrestein haar karakters meegeeft. Hun overlevingsdrang en moed zijn onbegrensd, en hun eenzaamheid daarom des te meer invoelbaar.” De Volkskrant

Zolang er leven is en is er hoop:

“Vele malen genietbaarder, relevanter en minder debiliserend dan het zoveelste zogenaamd literaire romannetje over niets.” Knack

Uitgeverij Contact
2009