Marian Koekkoek, Jeannette Teijgeler, Marion Koens, Edith Hofman, Marjan Lammens

Bijna met haar eigen wol gewurgd…

Het scheelde geen draad of dit avontuur was aan onze neus voorbijgegaan. Had Thomas ooit zijn zelfbeheersing verloren, dan had Renate ons nooit op de thee gevraagd. Nu wel.

Mevrouw Dorrestein verzon Gideon de Wit en wij fileerden hem; onze korhoenqueeste kwam uit op 41 fragmenten. Zou dat voldoende zijn? De bodem van onze whiskyfles was in zicht, we konden echt niks meer vinden.

2 augustus hoorden we dat we op thee mochten bij Renate thuis. 29 augustus: buikpijn, krampjes, zou ze ons overhoren? Wat hadden we in die 22 jaar van ons clubbestaan allemaal van haar gelezen en besproken? En wat was het balen dat één van ons, Edith, met koorts in bed lag.

Het werd geen overhoring. Het gesprek hopte van leesonderwijs naar favoriete schrijvers, van boeken met ballen en Marjolijn Februari naar de verfilming van verhalen en het lager worden van je zangstem in de overgang. En anekdotes. Begin tachtiger jaren, de breiperiode, Thomas Roosenboom en Renate Dorrestein zaten als debutanten aan één tafel in een boekhandel in de Leidsestraat. Er stonden geen rijen tot buiten. Renate liet geen minuut verloren gaan, ze had haar breiwerk bij zich. Thomas vertelde pas later dat hij haar toen met haar eigen wol had willen wurgen.

Het was een inspirerende en bovenal vrolijke middag en we zaten warm en droog. Waren we in die storm en regen aan boord van de ‘Hoop op Behoud’ gegaan dan was de kans groot dat we, al dan niet ‘famous’, met man en muis en grouse waren vergaan.